Een verhaal over 'patronen doorbreken'...
Daar stond ze dan op haar tegel tegenover haar mama. 'We hadden toch al afscheid genomen? Het was toch allemaal klaar? 'Mijn mama is gestorven aan kanker' en ik heb dit ondertussen helemaal een plek gegeven. En toch... waren we iets vergeten of mocht iets eerder zich niet openbaren.
Vele jaren terug begeleidde ik V. omwille van een burn-out. Het was een periode met ups en downs, vallen en weer opstaan telkens opnieuw. Maar dat was ze gewoon: doordoen, niet opgeven, vooral geven, de ander eerst, ... Tot haar lichaam aangaf dat dit zo niet langer kon en ze een lange tijd nodig had om te recupereren. Ze leerde opnieuw voelen, grenzen aangeven, tijd nemen voor zichzelf, energie opbouwen. Ook het slapen liep moeilijk. Niet het inslapen maar het wakker worden en daarna het hoofd dat overuren maakte, paniek om niet meer in te kunnen slapen en de vermoeidheid die dan de kans kreeg opnieuw te knagen. Een slaaptracker en tips brachten rust en ook het slapen lukte stilaan beter. Ze kon weer aan het werk en putte opnieuw vreugde uit wat de dag bracht. Enige tijd later werd borstkanker vastgesteld. Dat zit in de moederlijn. Maar V. had al meer meegemaakt. De borstkanker was om de één of andere reden minder erg dan de burn-out of de burn-out had ervoor gezorgd dat ze nu kon vergelijken. En opnieuw worstelde ze zich erdoor, vastberaden dat positief zijn ook positief doorwerkt op celniveau. Dat ze daar een les uit te leren had. Ze was haar eigen therapeut geworden en genas.
Plots, uit het niets en zonder reden werd ze enige tijd later opnieuw steeds wakker 's nachts met een gevoel van angst. Dit kan niet, dit niet nog een keer ... Tijdens de sessie kon ik om de één of andere reden niet lang stilstaan bij de verhalen van het hoofd. Iets in mij wist intuïtief dat 'mama' in de opstelling moest komen. Alles was reeds uitgeklaard, maar een check zou het dan wel uitwijzen. Wat toen op die tegel gebeurde was intens. Een emotie, iets van diep vanbinnen kwam naar boven als een fysiek verschijnsel. Mama was ook precies zo heen gegaan herinnerde ze zich ... De angst had nog geen plekje gekregen en mede kwam het inzicht om vooral zichzelf niet meer weg te cijferen! Mama had gewacht. Met veel liefde en respect deden we een laatste groet. Nu kon mama helemaal afscheid nemen. En het voelde goed! Sindsdien zijn de nachten rustig en kiest ze elke dag een beetje meer voor zichzelf!
Omdat alles in het systeem een plekje wil krijgen. Daarna komt er een diepe rust!